Urban Branding for the Realization of the Creative City; Providing a Fundamental Data Theory (Case Study Urmia City)

Authors

1 PHD student,Department of Architecture,Faculty of Architecture and urban planning,Qazvin Branch,Islamic Azad University,Qazvin,Iran

2 Associate Professor,Department of Architecture,Faculty of Architecture and urban planning,Qazvin Branch,Islamic Azad University,Qazvin,Iran

Abstract

The Famous cities are constantly trying to establish themselves as one of the new ideas for consolidating their place. One of these ideas is a creative city. By joining the Creative Cities Network, Cities are seeking to increase their economic power and have worked to develop policies and strategies to achieve this growth, one of which is urban branding, because the main urban branding role is to contribute to the city's economic growth. The purpose of the present research is to present a model of urban branding to realize the concept of a creative city using data base theory and emphasizing Urmia city. The purpose of the present research is to present a model of urban branding to realize the concept of a creative city using the data base theory and emphasizing Urmia. The method of data collection is a profound semi-structured interview with experts. The statistical society includes senior managers of the municipality, faculty members of the arts and urban group, city councils, and so on. Sampling was used for purposeful sampling and chain reference technique. Theoretical saturation up to the 16th was somewhat formed, but the research process continued until the 21st century. The coding method was used to interpret the data. The results of selective coding, the causal conditions, the ground conditions and the intervening conditions, affect the urban branding phenomenon. One of the most important prerequisites for branding is joining a creative network of cities. By joining this network, the ground for creativity is provided among all segments of society, and in some way the atmosphere or atmosphere of creativity is governed by society. Such a community is appealing to creative human capital, thus raising social capital in such a society. With the rise of social capital, political and economic and physical areas are also being fostered, and a ground for comprehensive development is provided. Since branding is not an end in itself and targets such as economic sustainability, credit enhancement, urban image, city image improvement, etc., and also pointing out that the idea of ​​a creative city attempts to qualify the image of a city For citizens, it can be enhanced, we can take the position of a creative city and achieve economic sustainability with the ultimate goal of urban branding. The implications of this template also confirm this.

Keywords

References

ابراهیمی، م. (1387). نشست شهر خلاق: مفاهیم، استراتژی‌ها، مطالعه موردی از شهرهای موفق و ناموفق. مرکز مطالعات و برنامه‌ریزی شهر تهران. تهران: فرهنگسرای نیاوران.
اخوان ثالث، ش. (1389). امکان‌سنجی ایجاد برندشهری (مطالعه موردی منطقه 12 شهری تهران). تهران: پایان‌نامه دانشگاه تهران.
اشتری، ح., & مهدنژاد، ح. (1393). شهر خلاق، طبقۀ خلاق. تهران: تیسا.
اشتراوس، آنسلم و جولیت کوربین (1385). اصول روش تحقیق کیفی: نظریۀ مبنایی، رویه‌ها و شیوه‌ها. ترجمه بیوک محمدی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران.
اکبری مطلق، م. (1392). بررسی ابعاد نظریۀ شهر خلاق و تأثیر آن بر توسعۀ شهری پایدار با تأکید بر تجارب جهانی. همایش ملی شهرسازی و توسعۀ شهری پایدار. بوکان.
پورتال آمار ایران (1395). دسترسی در https://www.amar.org.ir
خرازی آذر، رها (1391). ماتریس استراتژی فرهنگی کلان‌شهرهای جهان. همایش مدیریت استراتژیک شهر تهران، تهران، معاونت امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران.
ذکائی، محمد سعید (1381). نظریه و روش در تحقیقات کیفی. فصلنامه علوم اجتماعی، دوره نهم، شماره 17: 41-69
ربانی خوراسکانی، ع. (1390). بررسی نقش تنوع اجتماعی در ایجاد شهرهای خلاق و نوآور (مورد شهر اصفهان). جغرافیا و توسعه، 21, 160.
رودشتی، ز. (1396). نظری بر توسعه اقتصاد شهری و نقش شهرداری. ماهنامه توسعه و صنعت.
شریعتی، ا، آ. ن. (1394). نقش بازاریابی شهری در جذب سرمایه برای مدیریت یکپارچه شهری. نخستین کنفرانس اقتصاد شهری ایران.
شورت، ج. ر., & یونگ، ه. ک. (1386). جهانی شدن و شهر. (ا. پور احمد، & ش. رستمی، Trans.) تهران: جهاد دانشگاهی.
شیرمحمدی، شهرام، مطلبی، قاسم و شاهین حیدری (1394). خوانشی از جایگاه و نقش برندسازی معماری بر رقابت پذیری شهری در شهرهای جهانی. فصلنامه مدیریت شهری، دوره چهاردهم، شماره 40: 177-206
عابدین درکوش، س. (1389). درآمدی به اقتصاد شهری. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
غفوریان همت پور، لیلی (1392). چگونگی تدوین راهبرد برند شهری. روزنامه دنیای اقتصاد. شماره 3040.
قربانی، ر. (1392). شهرهای خلاق، رویکردی فرهنگی در توسعه شهری. مطالعات جغرافیایی مناطق خشک، 12-25.
مرکز مطالعات و برنامه‌ریزی شهر تهران. (1392). شهر خلاق (مبانی و شاخص‌ها). دانش شهر، 196.
مظفری، گ. (1391). برندسازی و دیپلماسی شهری. نشست تخصصی برندسازی شهری. (p. 23 و 24 خرداد).
معاونت سنجش از دور و جغرافیا. (1378). فرهنگ جغرافیایی شهرستان‌های کشور: شهرستان ارومیه. تهران: سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح.
موسسه مطالعات و پژوهش‌های بازرگانی. (1390). صد نکته در خصوص توسعه برند ملی. وزارت صنعت، معدن و تجارت، 84 (1).
Anholt, S. (2007). Competitive Identity the New Brand Management for Nations, Cities and Regions. Palgrave Macmillan, Hampshire.
Avraham, E., & Ketter, E. (2008). Media strategies for Marketing Places in Crisis: Improving the Image of Cities. Oxford: Butterworth-Heinemann
Chris, Michael (2014). From Milan to Mecca: the world's most powerful city brands reelwd. The Guardian. Com, Tusday 6 May.
Cozmiuc, C. (2011). City branding- just a compilation of marketable assets? Economy.
Dacline, J. (2010). A Shared Vision on City Branding in Europe. Retrieved 2016, from eurocities: http://www.eurocities.eu
Dinnie, Keith (2011). City branding: theory and cases. published by Palgrave Macmillan.
Florida, R. (2005). Cities and creative class. NewYork: Routladge.
Henderson, V. K. (1995). Industrial development in cities. Journal of Political Economy.103.
Hilderth, J. (2008). The Saffron European City Brand Barometer. Reveling which Cities Get the Brands They Deserve, Saffron Brand Consultants.
Kuper, A., & Kuper, J. (1996). The Social Science Encyclopedia. London: Routledge.
Landry, C. (2008). The creative city: a toolkit for urban innovators. London: Routledge.
Landry, C., & Bianchini, F. (1994). The Creative City: Key themes and issues. Chicago: Comedia.
Metaxas, T. (2010). Place marketing, place branding and foreign direct investments: Defining their relationship in the frame of local economic development process. Place Branding and Public Diplomacy (6), 228–243.
Oxford Advanced Learner's Dictionary. (2000). London: Oxford University Press.
Reckwitz, A. (2009). Die Selbstkultivierung der Stadt. Zur Transformation moderner Urbanitat in der «creative city», 36(18), 2-34.
Scott, A. (2006). Creative cities: Conceptual issues and policy questions. Los Angeles: University of California.
Strauss, A; Corbin, J. (1998). Basics of Qualitative Research: Techniques and Procedures for Developing Grounded Theory. Thousand Oaks: Sage Publications
UNESCO. (2007). Creative Cities Network. Retrieved 2017, from UNESCO: https://en.unesco.org
Wahyurini, O. (2011). The Significance of City Logo in City Branding Strategy. In Recent Researches inEngineering Mechanics, London: Urban & Naval Transportation and Tourism.
Winfield-Pfefferkorn, J. (2005). The Branding of Cities: Exploring City Branding and the Importance of Brand Image. NewYork: S.I. Newhouse School of Public Communications.
Zenker, s., & Braun, E. (2011). Place brand management. Retrieved 2017, from Erasmus School of economic: http//www.placedbrand.eu
Zhang, L., & Xiaobin Zhao, S. (2009). City branding and the Olympic effect: A case study of Beijing.cities. (26), 245-254

Files

Share

How to cite

Statistics